Wygląda na najzwyklejszego starszego pana, ktoś z pozoru nieznający jego przeszłość mógłby dokładnie tak sądzić. Jednak to tylko pozory. Ten starszy pan to legenda Ruchu. Poznajcie Antoniego Nierobę, rekordzistę w ilości występów z eRką na piersi, z którym mieliśmy przyjemność się spotkać.

Początki
Antoni Nieroba zapytany o zamiłowanie do piłki odpowiada: w rodzinie korzeni sportowych nie ma, ani wcześniej, ani później. Ojciec grał na puzonie w orkiestrze kopalni Kleofas, zresztą brat również, tyle, że w Świętochłowicach w hucie Florian. To było raczej zamiłowanie do muzyki, a nie do sportu. Chodziłem do szkoły nr 36 razem z Eugeniuszem Lerchem, zaczynaliśmy grać w piłkę ręczną, a później to się zamieniło w zamiłowanie do piłki nożnej. To on mnie namówił, abym poszedł na trening Ruchu. To jednak wszystko zaczęło się na placu, tam się nauczyłem grać, ale gdyby nie "Elek" (Eugeniusz Lerch - przyp. red.) to pewnie bym do Ruchu nie trafił.

Pierwszy trening odbył się pod okiem Mistrza Sportu Gerarda Cieślika. Antoni Nieroba miał wtedy 12 lat. To był rok 1952. W juniorach grał przez 5 lat. Zdecydowanie wyróżniał się spośród rówieśników. Antoni Nieroba wspomina: lubiłem podawać piłki w trakcie meczów ligowych, szczególnie Cieślikowi. Przeszedłem wszystkie szczeble juniorskie, aż do pierwszej drużyny, podobnie było w reprezentacji Polski.



W pierwszym zespole zadebiutował w wieku 17 lat w wyjazdowym meczu z Odrą Opole 4 kwietnia 1956 roku, który Niebiescy wygrali 3:0. Ten mecz odbył się 59 lat temu. Na pytanie czy pamięta jeszcze to spotkanie Antoni Nieroba odpowiada: pamiętam ten debiut bardzo słabo, to była chyba inicjatywa Gerarda Cieślika, żebym zagrał. Swoją pierwszą ligową bramkę strzelił 6 września 1956 roku, ustalając wynik na 1:1 w meczu z Lechem, już w doliczonym czasie gry. W pierwszym swoim sezonie rozegrał 12 meczów.

Pozycja na boisku
Antoni Nieroba: Od początku grałem na pozycji pomocnika, lubiłem grywać na tej pozycji. Pozycję Nierobie zmienił dopiero trener Augustyn Dziwisz (jeden z siedmiu braci - wszyscy związani z Ruchem Chorzów - przyp. red.) w sezonie 1964/1965. Nieroba: Ta zmiana była koniecznością, potrzebny był ktoś doświadczony i opanowany na boisku. I tak już zostało. Cały czas graliśmy w stałym ustawieniu. Nigdy nie miałem większych kontuzji. Kiedyś w młodości dostałem piłką w głowę i zamroczyło mnie na jakichś czas, ale kontuzje mnie omijały.

Mistrzostwo Polski
Zdobył dwa tytuły w 1960 i 1968 roku. Mistrzostwo w 1960 roku było wyjątkowe przede wszystkim z tego powodu, że zdobyło je 14 Ślązaków, a drużynę trenowało aż 3 trenerów. Pierwsze swoje mistrzostwo Nieroba zdobył jako pomocnik. Drugie trofeum zdobył w 1968 roku z trenerem Teodorem Wieczorkiem. Tym razem Antoni Nieroba grywał już jako stoper. Zapytany o mistrzowskie sezony, opowiada: Oba mistrzostwa były tak samo ważne, nie można mówić, że któreś z nich było ważniejsze. Myśmy zawsze grali o najwyższe cele. Najlepsze były podarunki. Tutaj wtrąca się żona Antoniego Nieroby: najlepsze było jak wracali z meczów towarzyskich, to wracał z kaczką czy gęsią. Antoni Nieroba: nigdy nie było większych pieniędzy za granie w klubie, w innych drużynach rezerwowi zarabiali więcej niż my. W latach 1963-1965 Antoni Nieroba był kapitanem drużyny Niebieskich. Ostatni mecz nr 401 w barwach Ruchu rozegrał 28 czerwca 1972 roku z ŁKS-em Łódź.



Reprezentacja
Antoni Nieroba rozegrał 20 meczów w reprezentacji A, 3 w reprezentacji B, 13 w drużynie Orląt, 17 w reprezentacji juniorów. W reprezentacji juniorów pełnił często funkcję kapitana drużyny, a ich trenerem był wtedy Kazimierz Górski. Debiut w pierwszej reprezentacji zaliczył 21 czerwca 1959 roku w meczu z Izraelem. Antoni Nieroba: nie pamiętam tego debiutu, ale jak każdy piłkarz, chciałem założyć koszulkę reprezentacji Polski.



Francja
We Francji grywali byli zawodnicy ze śląskich klubów, to była taka "mekka" dla graczy, którzy na koniec kariery mieli ochotę jeszcze pograć w piłkę. Jednym z pierwszych piłkarzy Ruchu z tego okresu grających we Francji był Eugeniusz Faber. Antoni Nieroba: rozmawiałem z "Gienkiem", nie było szans dołączyć do tej samej drużyny co on, bo mogło tam grać tylko dwóch obcokrajowców, a był tam już Gregorczyk (Ryszard Gregorczyk, były piłkarz Polonii Bytom - przyp. aut.). Lens Fabera grało akurat w tym czasie z LB Chateauroux, które trenował Gerard Woczniak. Chateauroux akurat potrzebowało pomocnika, ale tak im się spodobałem, że podpisali ze mną kontrakt. Później dzięki mojej rekomendacji trafił tam również Antoni Piechniczek. W drużynie francuskiej występował z powodzeniem w latach 1972-1974.



Polonia Bytom
Antoni Nieroba: Zaproponowali mi i Faberowi żebyśmy pojechali z Polonią Bytom do Ameryki na turniej piłkarski organizowany dla drużyn europejskich. Wybierali wtedy najlepszych zawodników ze śląskich klubów. Polonia Bytom z Nierobą (był kluczowym graczem tej drużyny i zagrał we wszystkich spotkaniach) i Faberem w składzie zdobyła American Challenge Cup 1965, pokonując w finale Duklę Praga.



Trener
Antoni Nieroba: po powrocie z Francji trenowałem Uranię Ruda Śląska, później to chyba był Rozwój Katowice, a potem powrót do Francji do Chateauroux. Francuski zespół trenował w latach 1983-1985. Nieroba: byłem również trenerem drużyn juniorskich w Arabii Saudyjskiej przez okres 4 miesięcy, chcieli żebym został dłużej, ale to nie było dla mnie wtedy najlepsze. Po powrocie trenował Beskid Skoczów, AKS Chorzów, a na sam koniec drużynę futsalu - Rekord Bielsko-Biała.



Jan Picheta, autor monografii Rekordu Bielsko-Biała, tak wspomina w swojej książce Antoniego Nierobę: Gdy pracowałem w KWK Wujek, Antoni Nieroba trenował kopalniany klub Rozwój Katowice. Kiedy zaczynałem trenerską przygodę w Skoczowie, Antek szkolił trzecioligowców tamtejszego Beskidu. Ponieważ na świecie "wszystko się dziwnie plecie", nie zdziwiłem się, gdy zobaczyłem go w Rekordzie! Opowiadał mi, ile musiał się napracować na to, żeby nie kojarzono go z nazwiskiem! (...) grał w reprezentacji Polski. Był świetnym stoperem. Grał z podniesioną głową, jakby w ogólne nie patrzył na piłkę. Dlatego wyglądał na boisku bardzo dostojnie.

Trenowanie Rekordu to był ostatni kontakt z piłką nożną Antoniego Nieroby.

401
W lidze rozegrał 347 spotkań (przez 17 sezonów) i zdobył 20 goli - zajmuje obecnie 29 miejsce wśród polskich piłkarzy pod względem ilości rozegranych meczów w ekstraklasie. W barwach Ruchu rozegrał w sumie 401 spotkań (w tym Puchar Polski 36 meczów, Puchar Intertoto 12 meczów i Puchar UEFA 12 meczów). Jest absolutnym rekordzistą pod względem ilości występów w Ruchu Chorzów. Antoni Nieroba, wspominając ten rekord, mówi: Wtedy nie było tak jak dzisiaj, że tak często przechodziło się z jednego klubu do drugiego, jak już zaczęło się grać w jednym klubie, to przeważnie było się mu wiernym przez wiele, wiele lat. Do końca praktycznie pojawiały się oczywiście zapytania z innych polskich klubów, na przykład z Pogoni Szczecin, ale Ruch mnie nie chciał puścić. Z tego rekordu nawet nie zdawałem sobie sprawy, wtedy tak tego nie liczono jak dzisiaj. Gdyby można było zsumować wszystkie mecze Antoniego Nieroby, ich liczba byłaby jeszcze większa. To chyba urok tamtych czasów, pracowało się w jednym zakładzie pracy, grało się przez całe życie w jednym klubie.

Monografia klubowa Ruchu Chorzów autorstwa Andrzeja Gowarzewskiego i Joachima Walaszka tak opisuje Antoniego Nierobę: Nie tylko liczbami wypada mierzyć miejsce Antka w kronikach Ruchu - przez całą karierę stanowił bowiem wzór dla młodzieży, która próbowała sił na murawie. Imponował perfekcyjnym opanowaniem rzemiosła, które wielokroć było prawdziwą futbolową sztuką, ale także szacunkiem dla rywali i sportowym trybem życia.

Pamięć
Na 95-leciu Ruchu Chorzów na trybunie stawiły się trzy pokolenia rodzinne: Antoni Nieroba, jego młodszy syn i wnuczek. W styczniu tego roku Antoś, jak zwraca się do niego żona, skończył 76 lat. Jest po dwóch udarach. Patrząc na zdjęcia udało mu się przypomnieć niektóre fakty i wydarzenia, a czasami naprowadzała go żona. Wielu wydarzeń już nie pamięta.

Antoniego Nierobę pamięta jednak historia. Jego rekordu już nikt nie pobije i teraz jest ważne, aby pamiętał o nim Ruch Chorzów, kibice oraz przyjaciele z boiska.



Grzej
twitter.com/grzegorzjo

Źródło: Niebiescy.pl,
Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek, Ruch Chorzów, 75 lat "Niebieskich" - Księga Jubileuszowa. Wydawnictwo GiA, Katowice 1995,
Jan Picheta "Spod kopca do Ligi Mistrzów", rok wydania: 2014,
Archiwum Antoniego Nieroby.