Mecz piłkarski wywołuje skrajne emocje, od radości do smutku. Kibice w zależności od sytuacji również reagują różnie. Fani, którzy pamiętają lata osiemdziesiąte, uważają ten okres za narodzenie się boiskowego chuligaństwa na polskich boiskach. Jakie faktycznie były początki kibicowania w wykonaniu ekipy Niebieskich? O tym właśnie jest ta krótka historia. Zapraszamy.

Pierwsze wzmianki o aktywnym kibicowaniu w wykonaniu Niebieskich datowane są na koniec lat 20. 1 grudnia 1929 roku na boisku 1.FC Katowice Ruch grał z Garbarnią Kraków mecz o swoje życie, o pozostanie w lidze. Po bramce Teodora Peterka Niebiescy wygrali 1:0 i zapewnili sobie utrzymanie. Wśród 3000 kibiców zebrali się także sympatycy 1.FC, żywo zainteresowani wynikiem, ponieważ w przypadku zwycięstwa Ruchu, to drużyna katowicka spadała z ligi. W prasie o kibicach Ruchu napisano: Publiczność w przeważnej części z Wielkich Hajduk, dawała wyraz swej sympatji dla Ruchu ciągłem bardzo niekulturalnem wykrzykiwaniem, niejednokrotnie nieludzkim wprost wyciem, zachęcano małych a zwinnych graczy do wytrwania.

Po końcowym gwizdku sędziego kibice katowiccy nie mogli znieść faktu, że Ruch utrzymał się w lidze i ruszyli kolumną na zgromadzonych kibiców Ruchu. Doszło do starcia obu zwaśnionych stron. Krew lała się aż do wkroczenia konnej policji, która rozgoniła towarzystwo. Wyniku potyczki prasa nie podała.

Takich incydentów na śląskich boiskach było wiele - ktoś rzucił kamieniem, ktoś uderzył zawodnika czy sędziego. Ucieczki piłkarzy z boiska, chowanie się w szatniach - nad tym procederem trudno było zapanować. Podczas jednego z meczów w 1935 roku, na boisko w Bielsku wkroczyło 800 kibiców Koszarawy. Chcieli oni, żeby sędzia spotkania jeszcze raz przemyślał swoją decyzję. W 1930 roku w Szopienicach, kibice ówczesnego K.S "24" Szopienice tak dotkliwie pobili pięciu piłkarzy Wawelu, że ci trafili wprost z boiska do szpitala. Przedwojenna prasa co tydzień opisywała zdarzenia, które na stałe wrosły w krajobraz meczów piłkarskich.

27 listopada 1932 roku Ruch grał mecz towarzyski z niemieckim Beuthen 09. Kibice Niebieskich postanowili pojechać ze swą drużyną na ten mecz, aby dopingować jej poczynania. Na to spotkanie wybrało się aż 1000 fanatyków Ruchu. Na dworcu kolejowym w Wielkich Hajdukach (dzisiaj stacja PKP Chorzów Batory) podstawione zostały specjalne tramwaje, które miały zawieźć kibiców na mecz. Jednak ze względu na fakt, że wielu fanów nie było stać na ten luksus (głównie była to młodzież, która jeszcze nie zarabiała), postanowiono zorganizować przemarsz do Bytomia. Stadion Beuthen 09 miał swoją siedzibę tam, gdzie dzisiaj rozgrywa swoje mecze Polonia.

Podobnie było rok później. W prasie już na cztery dni przed meczem z Cracovią pojawiły się informacje dotyczące organizacji wyjazdu pod hasłem "Ruch musi być mistrzem ligi". Pociągiem specjalnym wybrało się 2 tysiące osób. Kibice zostali zaopatrzeni w niebieskie wstążki, które miały podkreślić jednolitość barw Ruchu. Prasa śląska napisała: Krzyczeli na zawodach wiele, denerwowali się również, lecz czynili to zawsze w ustalonych ramach sportowych.

W latach 30. wyjazd na mecz do Krakowa był rzeczą normalną. Kibice Ruchu podróżowali za swoją drużyną praktycznie na każde spotkanie, pociąg często zatrzymywał się specjalnie na stacjach w Katowicach, Mysłowicach czy innych miastach Górnego Śląska. Nie było internetu, telefony stanowiły rzadkość, a jednak na zbiórkach stawiały się setki fanów spragnionych piłkarskich wrażeń, szczególnie tych wyjazdowych.

Kiedy po raz pierwszy prasa poinformowała o zadymach na własnym boisku Ruchu? Niedziela - 15 lipca 1934 roku. Na starym boisku na Kalinie przeciwnikiem Niebieskich była Polonia Warszawa. Mistrzowska drużyna Ruchu przegrała z "Czarnymi Koszulami" 1:2, co wywołało w kibicach agresję. Po meczu na murawę wbiegło kilkudziesięciu fanów, a celem ich ataku byli piłkarze Polonii, którym pomogli piłkarze Ruchu, kryjąc ich w swojej szatni. Do akcji wkroczyli ci co zawsze. W prasie można było przeczytać: (...) oddział policji znajdujący się na boisku w ilości około 50 osób stracił poprostu głowę, bijąc pałkami wlewo i wprawo wywołując istny popłoch, przyczem nawet kilka osób odniosło lekkie obrażenia. Część kibiców spróbowała swoich sił z policją. Wyniku starcia prasa nie podała.

Nieco ponad rok później, 17 listopada 1935 roku, miała miejsce ostatnia kolejka ligowa na obecnym stadionie Ruchu. Niebiescy zmierzyli się z Cracovią i musieli wygrać, aby zdobyć mistrzostwo, zaś "Pasy" musiały wygrać, żeby się utrzymać. Na boisku padł wynik 1:1. Kibice Niebieskich musieli oczekiwać na wieści z meczu Warta Poznań - Pogoń Lwów, ale... nie czekali. Po końcowym gwizdku wtargnęli na boisko.

Prasa napisała: Po zawodach doszło do nadwyraz przykrych zajść, których ofiarami padli niektórzy gracze Cracovii, poturbowani przez grupę widzów. Najgorzej na tem wyszedł Góra, który doznał złamania żebra i po zaopatrzeniu go przez prymarjusza dra Schwarza z Krakowa, pozostał na Śląsku. Z trybun latało wszystko, co znalazło się w rękach kibiców. Tłum był spragniony krwi i dostał ją bez problemu. Wydział Gier i Dyscypliny Ligi ukarał Ruch karą finansową w wysokości 100 zł.

Przedwojenni kibice Ruchu umieli się zorganizować, prowadzili doping i jeździli pociągami za swoją drużyną. Zdarzały im się walki na boisku i poza nim. Co ciekawe, działacze również czuli się odpowiedzialni za "właściwe" reprezentowanie barw klubowych. W maju 1935 roku w przerwie meczu w Świętochłowicach doszło do bójki pomiędzy działaczami Ruchu i Śląska. Tutaj wynik potyczki również nie jest znany.

Po 1.FC Katowice to właśnie Śląsk Świętochłowice był największą "kosą" lat 30. Później, kiedy do ligi wkroczył AKS Chorzów, jego kibice najbardziej nienawidzili lokalnego przeciwnika, czyli Ruchu. Podczas meczów pomiędzy tymi drużynami zawsze dochodziło do większych czy mniejszych spięć. Nie było sektorów gości, więc kibice obu drużyn siedzieli razem. Czasami doszło do wymiany zdań, a czasami do wymiany ciosów. Ot zwykła wymiana "uprzejmości", która przetrwała po dzień dzisiejszy, bo wraz z biegiem lat zmienił się tylko przeciwnik.

Jedno jest pewne: tradycje kibicowania, prowadzenia dopingu i wspierania swojej drużyny mamy we krwi od ponad 90 lat. I to bez względu na pogodę, stan ducha czy okoliczności.

źródło: Niebiescy.pl